Okręty podwodne projektu 667B
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Projekt | |
| Stocznia | |
| Zbudowane |
18 |
| Typ poprzedzający |
667A (Yankee I) |
| Typ następny |
667BD (Delta II) |
| Służba w latach |
od 1984 |
| Uzbrojenie: | |
| 12 pocisków SLBM R-29 12 torped kal. 533 mm 6 torped kal. 400 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Wyrzutnie rakietowe |
12 SLBM |
| Załoga |
120 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
9000 t |
| • w zanurzeniu |
11000 t |
| Zanurzenie testowe |
390 m (operacyjne) 450 m max |
| Długość |
139 m |
| Szerokość |
12 m |
| Napęd: | |
| 2 reaktory, 52000 KM, dwie śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne projektu 667B (NATO: Delta I) typ radzieckich okrętów podwodnych o napędzie atomowym, przenoszących dwanaście pocisków balistycznych R-29 (NATO: SS-N-8 Mod 1) klasy SLBM.
Począwszy od 1971 roku w szybkim tempie postępowały prace nad budową okrętów projektu 667B (NATO: Delta I). W tym roku w Siewierodwińsku rozpoczęto budowę okrętu prototypowego tego projektu – K-279, który przyjęto do służby 27 grudnia 1972. Do 1977 r., zbudowano 10 okrętów w Siewierodwińsku i osiem w Komsomolsku nad Amurem. Okręty tego typu dysponowały wypornością ok. 9000 ton na powierzchni oraz kadłubem przedłużonym o 11 metrów w porównaniu z okrętami 667A. W większości pozostałych aspektów oba projekty były podobne.
Specyfikacja wstępna tego projektu została zatwierdzona w 1965 roku. Projekt został rozrysowany w Centralnym Biurze Projektowym nr 18. Kadłub sztywny tych okrętów składał się z dziesięciu sekcji[1], zaś cały okręt tego projektu posiadał większą wyporność i rozmiary niż okręty 667A. 667B posiadały 12 pionowych wyrzutni pocisków balistycznych SLBM R-29, których zasięg pozwalał tym okrętom przeprowadzać stałe patrole z wód przyległych do Związku Radzieckiego, a nawet odpalać pociski wprost z samej bazy[1].
Podwodne odpalenie tych pocisków mogło być przeprowadzone z okrętów 667B za pomocą jednej salwy przy prędkości podwodnej do 5 węzłów. Okręty te były w znacznym stopniu zautomatyzowane, co redukowało czas procedur przedstartowych do 1/5 czasu niezbędnego na okrętach projektu 667A. W celu osiągnięcia wymaganego poziomu celności pocisków, okręty te dysponowały systemem nawigacyjnym Tobol-B, zawierającym także system nawigacji i łączności satelitarnej Cyklon-B.
Konstrukcja okrętów projektu 667B, stała się baza projektową nowszego typu okrętów projektu 667BD. skonstruowanego w celu powiększenia liczby przenoszonych przez okręt pocisków SLBM[1].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.